Η Πρόστυχη, Βρώμικη, ΔΟΛια Επίθεση Στον Γιάννη Δημαρά!

Το προηγούμενο Σάββατο έπεσε στα χέρια μου το φύλλο των Σαββατιάτικων “Νέων” από όπου και διάβασα το εξαιρετικής ποιότητας άρθρο του Ηλία Κανέλλη ( http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4600524 ), το οποίο είναι και ένα εξαιρετικό, μοναδικό παράδειγμα στρατευμένης δημοσιογραφίας, που κάλλιστα θα ζήλευε και ο Μιχάλης Γαργαλάκος του αείμνηστου “Καναλιού 29”. Της δειλής δημοσιογραφίας, η οποία ακόμα και όταν δεν είναι προϊόν χοντρής πληρωμής κάτω από το τραπέζι, είναι προϊόν σκληρού εκβιασμού της εργοδοσίας, τύπου “Γράψε ένα άρθρο-αφιέρωμα στον Δημαρά, στο οποίο θα τον θάβεις κεκαλυμμένα. Ξέρεις εσύ!”

Το ξεδιάντροπο άρθρο των “ΝΕΩΝ” του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη τελειώνει:

“Η τηλεόραση πάντως, που τον απογείωσε, συνέβαλε αργότερα και στη φθορά του. Ζώντας τη δόξα της συνεχούς έκθεσης, άρχισε να παραµελεί την πραγµατική δουλειά, που ιδίως εκείνα τα χρόνια ταυτιζόταν µε τη δουλειά στις εφηµερίδες. Κάποια στιγµή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, βρέθηκε εκτός επαγγέλµατος. Η πολιτική ήταν γι’ αυτόν κάτι σαν µονόδροµος. Πασοκτσής, το 1995 βρέθηκε στο πλευρό του Δηµήτρη Τσοβόλα, ιδρυτικό στέλεχος του ΔΗΚΚΙ. Εναν χρόνο µετά εξελέγη και βουλευτής.

Ούτε εκείνη η θητεία όµως ήταν απρόσκοπτη. Μετά τις εθνικές εκλογές του 2000, το ΔΗΚΚΙ δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο και, ως γνωστόν, όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει και γκρίνια. Ο Δηµαράς πρόλαβε και έφυγε από το ΔΗΚΚΙ το 2003, ένα χρόνο προτού ο ιδρυτής του κηρύξει τη διάλυσή του. Είχε προλάβει να ζήσει το δικό του, προσωπικό δράµα. Το 2002, έχασε τον γιο του τον Νικόλα σε δυστύχηµα. Κατέρρευσε. Εφυγε ο κόσµος κάτω από τα πόδια του. Αλλά βρήκε το κουράγιο να δωρίσει τα ζωτικά όργανα του νεκρού παιδιού του για να σωθούν άλλες ζωές. Αυτή τη γενναιότητα, που συγκίνησε τον κόσµο, του την αναγνώρισαν οι πάντες.

Εστω και µε τραύµατα, οι άνθρωποι προχωρούν. Επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ, εξελέγη µάλιστα βουλευτής άλλες τρεις φορές, το 2004, το 2007 και πέρυσι. Η αλήθεια είναι ότι, αν εξαιρέσει κανείς την επιλογή του να πάει κόντρα στο Μνηµόνιο, ο Δηµαράς δεν φηµίζεται για την κοινοβουλευτική δράση του. Ενας άσπονδος φίλος του λέει ότι είναι δεινότερος ψαροντουφεκάς από ό,τι αγορητής στα έδρανα. Οσοι παρατηρούν τη δραστηριότητά του µαρτυρούν επίσης ότι τα δίνει όλα πριν από τις εκλογές, µετά όµως χαλαρώνει – γι’ αυτό οι παρουσίες του στην Ολοµέλεια είναι σποραδικές.

Πάντως, όταν γκαζώνει ξέρει ότι το πολιτικό κέρδος µεγιστοποιείται µόνο αν παίξει τον ρόλο του διαµαρτυρόµενου, του «παιδιού του λαού». Στην ευρύτερη επικράτεια του ΠΑΣΟΚ, εύκολα µπορείς να προβάλεις ως «αντιµνηµονιακός» και «ψυχή του Κινήµατος» - το περιβάλλον εκεί µοιάζει µε την ατµόσφαιρα του µπαρ «Αδιέξοδο», ο µόνος που λείπει είναι ο πιανίστας. Αλλά γύρω απ’ την µπάρα χωράνε όλοι, από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» ως και τον πρώην Οννεδίτη Χρήστο Κουρούση και πρωτοπαλίκαρο της Ντόρας Μπακογιάννη - έστω κι αν πίνει σόδες.

Σε ένα κλίµα πολυσυλλεκτικότητας, όµως, χρήσιµοι είναι όλοι, αρκεί να έχουν µια δεξαµενή από την οποία αντλούν ψήφους. Εστω, λοιπόν, ότι και σε αυτό το εκλογικό παιχνίδι τα πάει καλά. Και µετά;

Διότι ο Γιάννης Δηµαράς τα έχει όλα. Είναι συµπαθής, λαϊκός, επικοινωνιακός, δραστήριος, έξω καρδιά, καθαρός, έχει φίλους… Ολα είναι υπέρ του. Αρκεί να µη χρειαστεί να διοικήσει. ”

Αλήθεια, αγαπητοί μου, εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι ο κόσμος τρώει το κουτόχορτο που τού σερβίρετε;

Αλήθεια, εξακολουθείτε να έχετε την ψευδαίσθηση ότι μπορείτε εν μία νυχτί να μετατρέπετε σταρ-πολιτικούς (βλ. τηλε-αστέρες, “μαϊντανοί” ) σε “εν δυνάμει μελλοντικούς πρωθυπουργούς”, ή ανύπαρκτους δημάρχους-διοργανωτές πρωτοχρονιάτικων ρεβεγιόν;!!!

Αλήθεια, όλοι αυτοί που κατά καιρούς υποστηρίζετε ανάλογα με τα επιχειρηματικά, ή μη συμφέροντά σας είναι άξιοι ρήτορες, ή απλώς υπερπροβλημένοι, άκρατοι παπαρολόγοι του απόλυτου τίποτα;

Αυτά από μένα! Το σημερινό άρθρο μου το κλείνω με μία μουσική που όποτε την ακούω με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό, γιατί μου θυμίζει όλα τα νεκρά όνειρα μου, όλες τις χαμένες ελπίδες και τις ψεύτικες ευκαιρίες της γενιάς μου.
Μου θυμίζει τη γενιά μου που γαμήσατε!
Εμείς είμαστε πλέον “νεκροί”!

Ελπίζω μόνο να μπορούν σωθούν οι επόμενες γενιές!

Jean-Luc Ponty - Polyfolk Dance