Aκούμε δυνατά...!!!
X-RADIO - www.xradio.eu ROCK MACHINE - www.rockmachine.gr DGT ROCK - www.dgtrockfm.tk

Διαβάζουμε-Ακούμε-Παρακολουθούμε-Στηρίζουμε τις ανεξάρτητες φωνές:
Democracy Now! - www.democracynow.org ΕΡΤ - www.ertopen.com INFOWAR - www.info-war.gr



Κυριακή, Μαΐου 14, 2006

...ΣΤΗΝ Α!

Φίλοι και φίλες bloody roses καλώς ήρθατε και πάλι εδώ να μοιραστώ μαζί σας τα τελευταία μου σημαντικά συναισθήματα, τις τελευταίες μου σημαντικές σκέψεις. Με την ευκαιρία να σας ευχηθώ Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά μιας και είναι το πρώτο μου post μετά το Πάσχα, αλλά έχω την εντύπωση ότι στις μέρες μας ο μόνος ικανός να αναστηθεί είναι Εκείνος και ουδείς άλλος! Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να αναρτήσω ξανά άρθρο μου τουλάχιστον μέχρι από τεχνικής άποψης να έχω όλα εκείνα τα μέσα που θα κάνουν πιο εύκολο να τα ανεβάζω στην ιστοσελίδα μου. Τελευταία κοντεύω να μάθω μόνος μου τη γλώσσα των html αρχείων και να γίνω web designer, αλλά ας είναι! Αυτή είναι και η αξία να μαθαίνεις νέα πράγματα αρκεί όμως να μη σου σπάνε τα νεύρα μέχρι για παράδειγμα να «ανεβάσεις» σωστά το λογότυπό σου!!!

Την προηγούμενη Πέμπτη (11/5/2006) γύρισα το απόγευμα σπίτι και ως συνήθως έφτιαξα ένα καφέ και άραξα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου με την εφημερίδα για να χαλαρώσω μετά από άλλη μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά. Ένα από τα κύρια άρθρα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» αφορούσε μια δημόσιο υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού (Τι ειρωνεία!!!!!) η οποία ήταν νεφροπαθείς και παρόλο το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της, παρόλο που υπηρετούσε στην πόλη της 28 χρόνια, το Υπουργείο Πολιτισμού έκρινε πως έπρεπε να μετατεθεί σε πόλη όπου δεν υπήρχε νοσοκομείο με τμήμα για τους νεφροπαθείς!!! Το κοντινότερο βρίσκεται 3 ώρες από την πόλη που την μεταθέτουν!

Το όλο γεγονός προκαλεί πολλά ερωτηματικά όπως για παράδειγμα 28 ολόκληρα χρόνια τη χρειαζόντουσαν στην πόλη που ήταν και τώρα οι ανάγκες έπαψαν να υπάρχουν; Και πρέπει να μετατεθεί για να καλύψει ανάγκες αλλού; Ξοδέψαμε πολλά πολλά δις ευρώ για να κάνουμε ολυμπιακούς αγώνες και να κάνουμε τη μόστρα μας σε όλο τον κόσμο, να επιδείξουμε σε όλους πόσο πολιτισμένοι είμαστε και μόλις 2 χρόνια μετά το Υπουργείο Πολιτισμού!!!!! μεταθέτει νεφροπαθή σε πόλη όπου δεν υπάρχει νοσοκομείο με αντίστοιχο τμήμα; Είμαστε σοβαροί ή μήπως σε τούτη εδώ τη χώρα έχει χαθεί κάθε ίχνος κατανόησης και σεβασμού προς κάθε ζωντανό οργανισμό, κάθε ύπαρξη που προσπαθεί αξιοπρεπώς να σταθεί στα πόδια της;!

Δεν έχω την πρόθεση να γίνω κακό σπυρί στον κώλο κανενός! Δεν έχω την πρόθεση να γίνω ενοχλητικό τσιμπούρι στο σβέρκο κανενός! Αλλά πίσω από κάθε κραυγή, πίσω από κάθε φωνή αγωνίας κρύβεται μια ιστορία! Μια ιστορία που σοκάρει μόνο αν την ζήσεις! Γιατί σήμερα δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα απ’ τον κώλο μας! Πώς θα τον βολέψουμε καλύτερα και αναπαυτικότερα! Η ιστορία της συγκεκριμένης υπαλλήλου με σόκαρε και αμέσως άρχισε να παίζει πάλι στο μυαλό μου μια από της «ταινίες» που κατά καιρούς βασανίζουν την ψυχή μου…!

Ήταν περίπου τέτοια εποχή το 1992, 14 ολόκληρα χρόνια πριν! Εκείνο το Πάσχα ήταν η τελευταία φορά που είδα την Α να χαμογελάει. Είχε να δει πολλές δεκαετίες τα παιδιά και τα εγγόνια του συγχωρεμένου αδερφού της Νικόλα απ’ την Αμερική και εκείνο το Πάσχα είχαν έρθει στην Ελλάδα για ολιγοήμερες διακοπές. Αυτό ήταν το τελευταίο της χαμόγελο! Μετά άρχισε να συννεφιάζει, να σκοτεινιάζει. Οι γιατροί μας το είχαν ξεκαθαρίσει. Το τελευταίο μόσχευμα στη τελευταία αρτηρία της είχε πρόβλημα. Μπορεί τα χρόνια να έχουν πια περάσει και να μη θυμάμαι καλά τους ακριβείς ιατρικούς όρους, άλλα εκείνο που θυμάμαι πολύ καλά ήταν η αγωνία σε όλους μας για το τί μέλλει γενέσθαι. Δεν είχε πλέον τρόπο να συνεχίσει να κάνει αιμοκάθαρση μέσω μοσχεύματος στην αρτηρία της. Δεν είχε μείνει και καμία 7 χρόνια στην αιμοκάθαρση! 7 ολόκληρα χρόνια καθημερινού Γολγοθά! Μέρα παρά μέρα στο μηχάνημα. Πόσες φορές είχε πεθάνει και αναστηθεί πάνω εκεί ούτε η ίδια δεν θυμόταν!

Έτσι λοιπόν το συντομότερο θα έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση για να της τοποθετήσουν κάτι σα σακούλα στην κοιλιά της όπου θα υπήρχε ένα υγρό για να καθαρίζει το αίμα με την υποστήριξη κάποιου μηχανήματος. Σας είπα, ακριβείς όρους και λεπτομέρειες μη με ρωτάτε, δεν θυμάμαι, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα ανοίξτε κανένα βιβλίο ή πηγαίνετε σε κάποια σχετική επιστημονική ιστοσελίδα. Με τη νέα μέθοδο επιβαλλόταν να βρεθεί ένα σπίτι το οποίο θα έπρεπε να απολυμαίνεται τουλάχιστον το δωμάτιο που θα υποβαλλόταν την όλη «σταύρωση». Η αγωνία και το τρέξιμο εκείνης της περιόδου θα μου μείνουν πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου.

Ένα μήνα αργότερα ξημέρωσε η μέρα που θα άφηνε την τελευταία της πνοή πάνω στο μηχάνημα, πριν προλάβει να υποστεί και άλλες επεμβάσεις και μπει σε σπίτι-γυάλα. Ήταν Πέμπτη 11 Ιουνίου 1992 εγώ έδινα νέα ελληνικά και καλλιτεχνικά και όταν γύρισα σπίτι έμαθα το δυσάρεστο. Τι απαίσια μέρα! Το ειρωνικό της ιστορίας είναι ότι πέρα από όλα εκείνο το απόγευμα θα έπρεπε να προσπαθήσω να συγκεντρωθώ και να διαβάσω για το τελευταίο μάθημα που ήταν ανθρωπολογία! Αντε να διαβάσεις για το ουρολογικό-νεφρικό σύστημα! Για την ιστορία το πνεύμα της με βοήθησε, πάντα με βοηθούσε και ακόμη και σήμερα με βοηθά για να στέκομαι στα πόδια μου!

Ίσως το Γολγοθά της Α να μην τον ένιωσα απόλυτα, καθώς δεν ήμουν εγώ νεφροπαθής, αλλά εκείνη. Αλλά αν θέλετε να καταλάβετε λίγο περισσότερο ένα νεφροπαθή θα σας πω να επιβάλλεται στον εαυτό σας να πίνει από υγρά μόνο ένα ποτήρι νερό την ημέρα! Βία 1,5 ποτήρι νερό! Αυτό τα λέει όλα! Όσο για τον Πολιτισμό που προωθεί, προστατεύει και στηρίζει το σχετικό Υπουργείο, αυτός έχει πεθάνει! Έχουν περάσει άλλωστε χιλιάδες χρόνια από το ξεκίνημα του, πού να αντέξει κι αυτός τόσα πολλά χρόνια;!!!

Ο εγγονός της,
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός

Ετικέτες ,