Aκούμε δυνατά...!!!
X-RADIO - www.xradio.eu ROCK MACHINE - www.rockmachine.gr DGT ROCK - www.dgtrockfm.tk

Διαβάζουμε-Ακούμε-Παρακολουθούμε-Στηρίζουμε τις ανεξάρτητες φωνές:
Democracy Now! - www.democracynow.org ΕΡΤ - www.ertopen.com INFOWAR - www.info-war.gr



Τρίτη, Μαρτίου 08, 2011

Το Ύστατο Χαίρε Στους Ήρωες Του Ρέντη! Τους Δικούς Μας Ήρωες!

Γιώργος Σκυλογιάννης, 22 ετών Γιάννης Ευαγγελινέλης, 23 ετών




Ξημέρωμα Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου, κάνω πολύ ανήσυχο ύπνο και λίγη ώρα πριν ξυπνήσω βλέπω ένα πολύ παράξενο κι εφιαλτικό όνειρο.

Βρίσκομαι μέσα σε ένα μπλε κρουαζιερόπλοιο. Μπλε όπως η πόρτα στην αποθήκη της εταιρείας που περνάω κάθε πρωί. Μπλε όπως οι στολές των νέων που χάθηκαν. Αν και υποτίθεται ότι ήταν κρουαζιερόπλοιο, εκείνο έμοιαζε περισσότερο με φορτηγό πλοίο. Οι συνταξιδιώτες μου όλοι άγνωστοι και το αίσθημα περίεργα αγωνιώδες, λες και ο προορισμός του πλοίου είναι άγνωστος, σκοτεινός και με αναμφίβολο τέλος. Σε κάποια φάση το πλοίο βρίσκεται στην οδό Γούναρη στον Πειραιά με προορισμό προς το λιμάνι, οπότε κι άρχισε να σκοτεινιάζει η ατμόσφαιρα, όταν ο καπετάνιος άρχισε να φωνάζει έξαλλος: “Αλλαγή πορείας! Πίσω! Προς το Ρέντη!Προς το Ρέντη!”

Τότε το μπλε κρουαζιερόπλοιο άρχισε σιγά-σιγά να κάνει μεταβολή με κατεύθυνση από την οδό Γούναρη προς την οδό Αθηνών-Πειραιώς, όταν ξαφνικά άρχισε να κουνιέται έντονα στα κύματα σαν να γίνεται σεισμός. Αμέσως μετά το πλοίο πετάχτηκε στον αέρα και κάνοντας ένα περίεργο σάλτο με περιστροφή γύρω από τον εαυτό του, έκατσε πάνω σε μια πολυκατοικία, γκρεμίζοντας την. Μετά την τελευταία σκηνή, όπου εγώ με άλλον έναν άγνωστο άντρα και μία άγνωστη γυναίκα είμαστε οι μόνοι επιζώντες στο δρόμο κοιτάζοντας σοκαρισμένοι το μπλε κρουαζιερόπλοιο να στέκεται πάνω στα γκρεμισμένα ερείπια της πολυκατοικίας, ξυπνάω ιδρωμένος.

Η ώρα είναι γύρω στις 5.10 πμ περίπου, όπου ύστερα από λίγο κι αφού καταλαβαίνω ότι δεν πρόκειται να κοιμηθώ ξανά μετά από αυτό το εφιαλτικό, προφητικό όνειρο, σηκώνομαι κατά μία ώρα νωρίτερα για να ετοιμαστώ για τη δουλειά.

Τρίτη βράδυ εκεί γύρω στις 7 παρά, όταν τσεκάροντας τα e-mails μου στο σπίτι μου, ακούω από την τηλεόραση στο “Σήμερα” του ALTER με τον Άκη Παυλόπουλο την είδηση για τη συμπλοκή στο Ρέντη. Πάγωσα στο άκουσμα για το θάνατο του ενός από τους δύο κι ότι ο άλλος χαροπαλεύει στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Καρφωμένος στην οθόνη της τηλεόρασης ευχήθηκα να πάει καλά η εγχείρηση, αν και όταν ακούς ότι πυροβολήθηκε στο κεφάλι, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Σοκάρεσαι πάρα πολύ όταν ακούς τις ηλικίες του θανόντος και του πολύ βαριά τραυματισμένου. 23 & 22 ετών αντίστοιχα!

Αλήθεια, τί έχεις προλάβει να ζήσεις στα 23 σου; Όταν στην αρχή των 20 βρίσκεται το Α της ζωής!
Το μεγαλύτερο χαστούκι μου ήρθε εκεί κατά τις 23:00, βλέποντας τον “Αθέατο Κόσμο” του Κώστα Χαρδαβέλλα, όταν αφού έμαθα ότι πέθανε και το δεύτερο παλικάρι, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα της οδού που έγινε η ύπουλη και πούστικη ενέδρα. Οδός Περικλέους! Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τα κοντινά πλάνα, δεν μου άφηναν περιθώρια αμφιβολιών. Οδός Περικλέους και Παντελή Νικολαΐδη! Έξω ακριβώς από την εταιρεία που τα τελευταία πεντέμιση χρόνια εργάζομαι.
Η λέξη “πάγωσα” είναι πολύ λίγη για να εκφράσει ακριβώς το συναίσθημα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή και που από τότε μέχρι σήμερα έχει στοιχειώσει τη ψυχή μου.

Τρεις ώρες, μονάχα τρεις ώρες να γινόταν νωρίτερα και θα μπορούσα κάλλιστα να βρισκόμουν εν μέσω τρελών πυρών. Από τότε αυτό το “αν” έχει τρυπώσει το μυαλό μου! Την άλλη μέρα το πρωί προσπερνάω βιαστικά τα τηλεοπτικά συνεργεία (το συνεργείο του ΑΝΤ1 βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση με τον Γιώργο Παπαδάκη και το “Καλημέρα Ελλάδα”) ρίχνοντας κοφτές ματιές στο σημείο που έπεσαν οι Ήρωες του Ρέντη. Ρωτάω τον ...συνεργάτη μου τί ώρα έφυγε χτες. Μου λέει: “έφυγα δέκα λεπτά πριν πέσουν οι πυροβολισμοί. Είχα το μηχανάκι μου ακριβώς εκεί που έπεσαν οι πυροβολισμοί.” Το σοκ μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο! Ο ...συνεργάτης μου έχει δύο παιδιά, το ένα πάει πρώτη δημοτικού και το άλλο παιδικό σταθμό. Μαύρες υποθετικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου!
Αυτές πολλαπλασιάζονται όταν αρχίζει να μου λέει ότι την ώρα των πυροβολισμών κάποιοι συνάδελφοι βρίσκονταν στην εταιρεία. “....γύρισε πίσω και τα είδε όλα!” συνέχισε να μου λέει για συνάδελφο μας επίσης με παιδιά. Οι μαύρες σκέψεις συνέχισαν να κατακλύζουν το μυαλό μου και να πολλαπλασιάζονται, μιας και δεν φαντάζομαι να είναι τα τζάμια της εταιρείας αλεξίσφαιρα!

Πλέον όποτε ακούω να μιλάνε για το Γιάννη και το Γιώργο κρατάω την αναπνοή μου και μετράω από μέσα μου "1, 2, 3... 1, 2, 3". Προσπαθώ μ' αυτόν τον τρόπο να κρατηθώ και να μην κλάψω. Δεν ξέρω! Μπορεί στα 32 μου να έχω φλωρέψει επικίνδυνα! Όμως από την περασμένη Τρίτη αυτές οι μαύρες σκέψεις έχουν τρυπώσει στο μυαλό μου. Με έχουν πυροβολήσει στο κεφάλι, χωρίς να έχω δεχτεί σφαίρα στο κεφάλι! Έχω αρχίσει να νιώθω τύψεις για το Γιάννη και το Γιώργο. Χωρίς να ξέρω το λόγο ακριβώς και χωρίς να μπορώ να το αναλύσω περαιτέρω! Σαν να έπρεπε να φάω εγώ τις σφαίρες, αλλά τελικά τις απέφυγα βάζοντας άλλους στη θέση μου.

Μπορεί να φταίει το γεγονός που από τότε που ο αδελφός μου με τη νύφη μου μου χάρισαν δυο πανέμορφα αγγελούδια, έχω αρχίσει να τα σκέφτομαι όλα πιο “πατρικά”. Αισθάνομαι ένοχος προς όλες τις νεότερες γενιές. Ένοχος!
Όσες ενοχές δεν ένιωσαν ποτέ τους 300 καρεκλοκώληδες, τις ένιωσα εγώ!
Αν υπήρχε καλύτερος εξοπλισμός...
Αν υπήρχε καλύτερη και συνεχής εκπαίδευση...
Και το κυριότερο αν υπήρχε καλύτερη οργάνωση και συντονισμός...
Αν...Αν...Αν...
Το μυαλό μου έχει γεμίσει με αυτό το γαμημένο υποθετικό προσδιορισμό! “Αν”!

Όλη την εβδομάδα δεν έφυγαν τα τηλεοπτικά συνεργεία από το χώρο των πυροβολισμών, με αποτέλεσμα εκτός από ανθρώπους που ήθελαν να θρηνήσουν πραγματικά και χωρίς φαμφάρες, να έρχεται και κάθε λογής πικραμένος! Σε δύο περιπτώσεις την ώρα που πήγαινα να πάρω καφέ έπεσα σε δύο πενηντάρηδες και βάλε που άρχισαν να βγάζουν λόγο! Προσπάθησα να μη δώσω σημασία και προσπέρασα, αν και πολύ θα ήθελα να τους έριχνα καμιά μπουνιά μπας κι “ισιώσουν”!

Ο ένας προφανώς επειδή ήθελε να γίνει το γράμμα του “διάσημο” στις κάμερες άρχισε να λέει φωναχτά, ώστε να ακουστεί η φωνή του στις κάμερες που βρίσκονταν σε απευθείας σύνδεση: “...κι όπως γράφω και στο μήνυμα που έγραψα...” και συνέχισε φαμφαρολογώντας ακατάπαυστα!
Την άλλη μέρα πάλι την ώρα του δεύτερου καφέ μου έπεσα στον δεύτερο πενήντα-φεύγα, αυτή τη φορά ολίγον εθνικιστή που άρχισε να τον πιάνει ο σαλεμένος του παροξυσμός. “Εγώ είμαι Έλληνας, ρε! Ναι! Μισώ τους μετανάστες! Να τους πιάσουνε όλους...” κι άλλα τέτοια “όμορφα”!
Μέχρι που σχεδόν μετά από 1-1,5 χρόνο ξαναείδαμε και τον κυρ-Α. παλιό οδηγό μας που βγήκε στη σύνταξη. Ε, δεν άντεξα! Του λέω: “Τί έγινε κυρ-Α.; Μου έβαλες τα καλά σου, μου φόρεσες και το καπέλο του Λάτση και μου ήρθες για μόστρα στις κάμερες;” Ε, δεν άντεξα άλλο φαμφάρα!

Φαμφάρες όμως δεν έκαναν μόνο απλοί άνθρωποι, αλλά και οι πολιτικοί μας! Τελικά, όντως έχουμε ό,τι μας αξίζει;
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παράβλεψε την παράκληση της οικογένειας και πήγε στην κηδεία του Γιάννη. Μην τον παρεξηγείτε! Αυτό είναι το χόμπι του! Θέλει να μας θάψει όλους και χαίρεται να πηγαίνει σε κηδείες! Φτιάχνεται!
Την ίδια προσβολή προς τον νεκρό Γιάννη και την οικογένειά του έκαναν και η Παπακώστα, ο Σταρ Άδωνις Γεωργιάδης και το μαμούχαλο ο Πλεύρης. Ναι! Κύριοι και κυρία διαπράξατε τη μεγαλύτερη προσβολή προς το νεκρό και την οικογένειά του. Γιατί εκεί δεν πήγατε από πόνο, αλλά για να ψαρέψετε ψήφους! Ναι! Έτσι απροκάλυπτα, θρασύτατα και πρόστυχα! Πρόστυχα! Και τουλάχιστον εσύ Άδωνη Γεωργιάδη, που θες να μας το παίζεις πνευματικός άνθρωπος με κλασική παιδεία, θα έπρεπε να γνωρίζεις καλά ότι στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μεγαλύτερη ύβρης από αυτή προς το νεκρό!
Και είναι ύβρης να πηγαίνεις πάνω από τον τάφο του για να μαζέψεις ψήφους! Ντροπή!

Όπως ύβρης είναι να “ζυγίζεις” και τις ζωές των ανθρώπων και να κάνεις μαλακισμένες συγκρίσεις μεταξύ θανάτων νέων ανθρώπων. Την τελευταία ύβρη την έκαναν κάποιοι αριστεριστές, όταν προκλήθηκαν από κάποιους δεξιούς να ρωτάνε “τώρα που πέθαναν οι αστυνομικοί, θα βγουν στους δρόμους όπως βγήκαν στον Αλέξη;”. Κι έτσι άρχισε μια απέραντη, ηλίθια και μαλακισμένη φιλοσοφία του τύπου “πες μου ποιανού η ζωή αξίζει περισσότερο”!

Αγαπημένοι μου κολλημένοι δεξιοί στα αραχνιασμένα σας μυαλά κι εσείς αριστεριστές, κομπλεξικοί σε ό,τι έχει να κάνει με το εθνόσημο και με την αστυνομία ή το στρατό, που έχετε καταστρέψει την αριστερά και την προτιμάτε μικρή και σε χίλια κομμάτια, οι ζωές δεν συγκρίνονται! Οι ζωές δεν συγκρίνονται! Όταν μου βρείτε μια ζυγαριά ζωής να μου τη στείλετε να ζυγίσω και τη δική σας! Προσωπικά, όπως σοκαρίστηκα με το θάνατο του Αλέξη, το ίδιο σοκαρίστηκα με το θάνατο του Δημήτρη, και το ίδιο σοκαρίστηκα στην εκτέλεση των Ηρώων του Ρέντη, του Γιάννη Ευαγγελινέλη και του Γιώργου Σκυλογιάννη! Είναι τρεις ΠΑΝΤΕΛΩΣ διαφορετικές περιπτώσεις ΝΕΩΝ ανθρώπων που έχασαν τις ΖΩΕΣ τους πριν καν μπουν στην πιο δημιουργική, πιο παραγωγική, πιο ερωτική περίοδο της ζωής τους! Τη δεκαετία των είκοσι! Και ποιοι φταίνε γι' αυτό; ΟΛΟΙ ΜΑΣ!
Όλες οι παλαιότερες γενιές που περάσανε και τα σκατώσαμε!
Ό,τι κόμπλεξ κι αν σας άφησε η επταετία που δεν ζήσατε (γιατί τα περισσότερα σχόλια γίνανε δυστυχώς από μικρές ηλικίες!), ο Γιώργος Σκυλογιάννης κι ο Γιάννης Ευαγγελινέλης δεν ήταν ούτε ο Μπάμπαλης, ούτε ο Μάλλιος της Χούντας! Ήταν δύο νέα παιδιά που θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μας, αδέρφια μας, εμείς οι ίδιοι, που πάλευαν για το μηνιάτικο της πείνας με ιδρώτα και δυστυχώς απ' ό,τι φάνηκε και με αίμα!

Γιάννης Ευαγγελινέλης, 23 ετών

Γιώργος Σκυλογιάννης, 22 ετών

Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, ο Γιάννης Ευαγγελινέλης κι ο Γιώργος Σκυλογιάννης ήταν Ήρωες! Στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε άνετα να βρισκόμουν εγώ, κάποιοι συνάδελφοι, ή κάποιοι κάτοικοι -ενήλικες ή μικρά παιδιά- που βρίσκονταν στους δρόμους ή στα μπαλκόνια τους. Όμως δεν είμασταν εμείς! Ήταν ο Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης που δεν γύρισαν ποτέ πίσω, σπίτια τους! Ήταν οι Ήρωες του Ρέντη! Οι δικοί μου Ήρωες!



ΥΓ. Νο1: Βλέποντας το καρναβάλι του Ρέντη, ένιωσα μία περίεργη αμηχανία, ένα περίεργο “μούδιασμα” για να το θέσω ευγενικά και να μην γράψω εμετική αηδία βλέποντας μία χαζοχαρούμενη παρουσιάστρια να χαριεντίζεται μόλις εκατό μέτρα από το μέρος που ξεψύχησαν τα παλικάρια. Ακριβώς εκεί που καταλήγει η οδός Περικλέους στην οδό Φλέμινγκ!
Αν μη τι άλλο, πιστεύω θα μπορούσατε να στήσετε επισήμους και τηλεοπτικό συνεργείο λίγο πιο πάνω, ώστε να μην δείχνετε το καρναβάλι με φόντο τη “ματωμένη” διασταύρωση!
Για να μην πω ότι ίσως να έπρεπε να ακυρωθούν όλες οι εκδηλώσεις μιας κι όλος ο κόσμος ήταν σοκαρισμένος. Αν δεν υπήρχαν τα σχολεία (και ξέρουμε πόσο “εθελοντικά” και “δημοκρατικά” γίνονται τα πράγματα στα σχολεία) δεν θα πατούσε ψυχή στο καρναβάλι σας! Αρχικαρνάβαλε δήμαρχε με τον παρακαθήμενο κολλητό σου (άντε μην αρχίσω να του τα σούρνω κι αυτουνού)!
Αλήθεια είχατε και “Κινέζους” σπόνσορες στο πανηγυράκι σας; Καταλαβαινόμαστε νομίζω...!

ΥΓ. Νο2: Να απελευθερωθούν όλοι οι αστυνομικοί από φυλάξεις καλλιτεχνών, ποδοσφαιριστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και πολιτικών! Δηλαδή όλων των ματσωμένων, εις βάρος του λαού! Δεν γίνεται επειδή ο κύριος Πάγκαλος κι ο κάθε Πάγκαλος μας βγήκε ολίγον τι αθυρόστομος να του παρέχει το κράτους ένα σωρό αστυνομικούς για να τον προστατεύουν από την οργή του κόσμου! Όποιος ματσωμένος έχει σοβαρούς λόγους να φυλάσσεται, τότε να τα πληρώσει από την τσέπη του!
Τέρμα τα δίφραγκα!

Πηγές Φωτό: http://www.tlife.gr/Article/news-astynomikoi/0-68-13867.html
http://www.facebook.com/pages/%CE%96%CE%97%CE%A4%CE%A9-%CE%9F-%CE%97%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82-%CE%A3%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B9%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82/194049637284777

Ετικέτες , ,