Όταν Τις Τύψεις Και Τις Ενοχές Διαδέχεται Μία Απέραντη Ντροπή!

Λυπάμαι και Ντρέπομαι όταν στη μαυροφορεμένη γυναίκα που πενθεί μέσα στο κρύο και τη βροχή μετακινείτε χωρίς λόγο τα σταθμευμένα φορτηγά σας, γιατί σας ενοχλεί το νάιλον που ακούμπησε πρόχειρα για να προστατευθεί από τη βροχή...

Λυπάμαι και Ντρέπομαι όταν βγαίνετε και κάνετε τσαμπουκά στους υπαλλήλους του δήμου που προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα μνημείο για τα παιδιά που χάθηκαν για να έχετε ασφαλή τον κώλο σας...! Μη και σας καταπατήσουν δυο μέτρα από το παντελώς άχρηστο πεζοδρόμιο.

Αλήθεια, όταν κοιτάτε τα μάτια τους στις φωτογραφίες τους, τί σκέφτεστε; Τί νιώθετε; Αισθάνεστε τίποτα;

Λυπάμαι και Ντρέπομαι...!

Λυπάμαι και Ντρέπομαι...!

Αλλά τί μπορεί να περιμένει κανείς από μίζερους ανθρώπους που αδυνατούν ακόμη και να αξιολογήσουν τους ανθρώπους που έχουν στη δούλεψή τους και τους μετατρέπουν από πλήρους απασχόλησης σε τετράωρης απασχόλησης αδίκως και αδικαιολογήτως, με τη γελοία δικαιολογία της έλλειψης δουλειάς! Χώνοντας παράλληλα άλλους υπαλλήλους στο συγκεκριμένο πόστο. Έλλειψη δουλειάς, ή απλώς μείωση κερδών;

Ανθρώπους που σαν σκυλιά ρίχνονται στη δουλειά ξεχνώντας τα προσωπικά τους προβλήματα, βάζοντας τα σε δεύτερη μοίρα και θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την όσο το δυνατόν πιο πλήρη και άμεση ικανοποίηση των αναγκών της εταιρείας, ενώ παράλληλα αφήνετε κάθε ανίκανο γκαούτσαλο “δημόσιο υπάλληλο” που έχετε “υιοθετήσει”, να κόβουν βόλτες ως άλλα μεγαλοστελέχη, των οποίων η προσφορά είναι εμφανώς αμφίβολη!

Όταν αδυνατείς να αξιολογήσεις τους “εχθρούς” από τους “φίλους”, τότε μην περιμένεις σε ένα “πόλεμο”, όταν θα έχεις ανάγκη, να σου σταθεί κανείς δίπλα σου! Αλλά ξέχασα! Όλους τους βλέπετε “εχθρούς”, απατεώνες και κλέφτες!

Ξέρω ότι με διαβάζετε! Δεν περιμένω να με καταλάβετε! Πάντα χεσμένο με είχατε! Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έρθει η σειρά μου. Δεν με απασχολεί! Δεν μου καίγεται καρφάκι! Δεν με φοβίζει να ξεκινήσω για άλλη μια φορά από την αρχή. Αλλά μην μου πείτε ποτέ ότι σας εξέθεσα και σας ντρόπιασα μέσα από το BLOODY ROSE, γιατί πλέον κι εσείς με κάνετε να ντρέπομαι να λέω που εργάζομαι.

Ίσως ήρθε η ώρα να “πηδήξουμε” από ένα “τραίνο” που οδεύει προς μία “γκρεμισμένη γέφυρα”!
Ίσως ήρθε η ώρα το “ζευγάρι” που από καιρό βρίσκεται σε “αναγκαστική συμβίωση”, να πάρει επιτέλους “διαζύγιο”!

Ίσως να ήρθε η ώρα να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και να “σκοτώσουμε” επιτέλους τον Εμπενέζερ Σκρουτζ που κρύβουμε μέσα μας, προσπαθώντας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, ή μάλλον καλύτερα απλώς να γίνουμε άνθρωποι!

Γιατί ναι, είναι αλήθεια! Όλοι μας δυο μέτρα γης παίρνουμε στο τέλος και τίποτα άλλο!

Και μάλιστα δεν τα παίρνουμε εμείς, αλλά μας παίρνουν αυτά!